Do Ella dotarliśmy po około 3 godzinach telepania się pociągiem. Tym tazem był to luksus nad luksusy bo wagon pierwszej klasy – pod dupą miękko, okna zamknięte żeby arystokracji nie wiało w oblicza.Żeby wysiąść trzeba pokonać metrową różnicę między podłogą wagonu a peronem ale to już cena wyższej klasy – wiadomo: wyższa klasa, wyższe podwozie, wyższe ryzyko utraty jedynek.

Ella, mała górska miejscowość, jest raczej zlepkiem kilkudziesięciu budynków (z czego 80% to guesthouse), jednego skrzyżowania drogi asfaltowej z nieasfaltową, kilkudziesięciu mieszkańców i tyle samo psów. resztę przyrody ożywionej stanowią turyści, którzy nareszcie mając możliwość picia alkoholu, chętnie przesiadują w lokalnych knajpkach.

Taak – wreszcie dotarliśmy do miejsca, na które Budda, Sziwa i Allach przymykają oko i pozwalają na spożywanie piwa.
Pomimo, że nadal jesteśmy w górach, klimat wydaje się być zupełnie inny. Może i wieczorami stadardowy ekwipunek podróżniczy (tshirt, szorty i flipflopy) wymaga czasem dodatkowej warstwy termicznej, to wilgotność utrzymuje się na typowym tropikalnym poziomie.
Nasze zakwaterowanie okazało się być położone na szczycie wzniesienia, które biorąc pod uwagę temperaturę powietrza i wagę plecaków było wysokości co najmniej Kilimandżaro, z niegorszym od Kilimandżaro widokami: wieczorem na zachód słońca, rankiem na stół suto zastawiony półmiskami ze śniadaniem (dla 6 osób lub 1 Człowieka Rurę) – omlet, dhal curry (pikantna soczewicowa, żółta breja), kokosowe rotti, sambol, naleśniki, owoce.. yum!

W taki oto sposób znaleźliśmy się w ładnym krajobrazowo miejscu, w którym czas jeszcze wolniej płynie. pomiędzy chilloutem a chilloutem zaliczyliśmy krótką, nocną wspinaczkę na Little Adams Peak, by być na szczycie o wschodzie słońca i stamtąd podziwiać widoki na okolicę. Wszystko poszlo zgodnie z planem: pobudka o 4, dotarcie na szlak, dojście na szczyt. Zgralimy sie idealnie w czasie bo wlasnie zaczelo switac. Oprocz nas para Norwegów, kawałek dalej kilka innych osób. Wszyscy kontemplują. Cisza. Sielanka.. wtem! Na szczyt dotarło również kilka Chinek. Rozlazły się wszędzie i bezpardonowo zgwałciły caly sielankowy klimat. Każda z nich musiala zaliczyc sesje fotograficzną: z podskokiem, w pozycji jaskółki, w bieliźnie, na kamieniu, przy kamieniu, z kolezanka, bez kolezanki, z reką w gorze, w dole…ech… Staraliśmy sie uciec w inne miejsca, niestety bez szans. Byly wszedzie. Zupełnie nie przejmując się obecnością innych.

Po powrocie zaliczylismy wspaniale sniadanie i niezrażeni porannym doswiadczeniem pojechaliśmy zobaczyć pocztówkową atrakcję – stary wiadukt kolejowy oraz zrobić pętelkę po okolicy skuterkiem przez pola herbaty (Spring Valley). Resztę czasu wypełniło odkrywanie nowych smaków lankijskiej kuchni, które w końcu pokazały nam swoje lepsze oblicze. A skoro Budda, Allach i Sziwa nie patrzą to.. :)

p.s. w święta narodowe panuje w całym kraju prohibicja (tak jakby było czego zakazywać). Wiedzieliśmy już jednak, że Budda nie widzi przez papier, ale okazuje się że przez porcelanę również.
Zatem, enjoy your lager ceylon tea!